ผ้าเบรคส่วนใหญ่ประกอบด้วยวัสดุเสียดสี ชั้นฉนวนความร้อน กาว แผ่นหลัง แผ่นท่อไอเสีย และอุปกรณ์เสริม

1 วัสดุแรงเสียดทาน

วัสดุแรงเสียดทานหรือที่เรียกว่าผ้าเป็นแกนหลักทางเทคนิคของผ้าเบรกและกำหนดประสิทธิภาพของผ้าเบรกโดยตรง มันไม่ได้ประกอบด้วยวัสดุชนิดเดียว แต่ทำโดยการผสมและกดวัสดุที่แตกต่างกันมากกว่า 10 หรือมากกว่า 20 ชนิด ตามสูตรที่แตกต่างกัน มันสามารถแบ่งออกเป็นสูตรกึ่งโลหะ สูตรโลหะต่ำ และสูตรเซรามิก

ฉนวนกันความร้อน 2 ชั้น

บางคนเรียกชั้นฉนวนความร้อนว่าวัสดุด้านล่าง ซึ่งโดยทั่วไปจะอยู่ที่ด้านล่างของวัสดุกันเสียและมีความหนาประมาณ 3 มม. เมื่อทำการเบรก อุณหภูมิของวัสดุที่มีแรงเสียดทานจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และความร้อนที่ต่อเนื่องจะถูกส่งไปยังแผ่นหลังโลหะ ซึ่งจากนั้นจะถ่ายโอนไปยังน้ำมันเบรกผ่านทางลูกสูบ ซึ่งอาจทำให้เกิดปัญหากับน้ำมันเบรกได้ อย่างไรก็ตาม ไพรเมอร์ไม่จำเป็น เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการนำความร้อนของวัสดุเสียดทาน

3 กาว

ผ้าเบรกสามารถทำงานได้อย่างเสถียรโดยมีเงื่อนไขว่าวัสดุเสียดสีจะยึดกับเหล็กด้านหลังเสมอและไม่สามารถหลุดออกได้ แรงยึดเหนี่ยวระหว่างวัสดุเสียดสีกับแผ่นหลังเหล็กอย่างเดียวไม่เพียงพอ และไม่สามารถรับมือกับแรงเฉือนที่เกิดขึ้นระหว่างแรงเสียดทานภายใต้สภาวะการทำงานต่างๆ หน้าที่ของกาวคือยึดวัสดุเสียดสีกับเหล็กกลับเข้าด้วยกัน ปรับปรุงความแข็งแรงในการยึดของวัสดุเสียดสีกับเหล็กกลับ และทำให้ผ้าเบรกทำงานได้อย่างเสถียร

4 แบ็คเพลน

เนื่องจากอยู่ด้านหลังวัสดุเสียดสี แผ่นเหล็กบนผ้าเบรกรวมกับวัสดุเสียดสีจึงเรียกอีกอย่างว่าแผ่นหลังหรือหลังเหล็ก

5 ท่อไอเสีย

แผ่นลดเสียงเรียกอีกอย่างว่าแผ่นป้องกันการสั่นสะเทือน โดยทั่วไปวัสดุทำจากเหล็กแผ่นบางชั้นเดียวหรือหลายชั้นและยาง เพิ่มความสะดวกสบายในการเบรก การเลือกวัสดุแผ่นดูดซับเสียงชนิดใดจำเป็นต้องพิจารณาตามสูตรและผลลัพธ์ของม้านั่ง และไม่มีโหมดตายตัว

6 อุปกรณ์เสริม

ด้านหลังเหล็กยังจำเป็นต้องติดตั้งอุปกรณ์เสริมโลหะที่ใช้งานได้บางอย่าง เช่น ก้ามปูของลูกสูบ สปริงหมุดย้ำ ตัวแสดงการสึกหรอทางกลไก ตัวแสดงการสึกหรอทางอิเล็กทรอนิกส์ ฯลฯ หน้าที่บางอย่างคือการเชื่อมต่อผ้าเบรกกับคาลิเปอร์ และ บางอย่างก็เพื่อเตือนเจ้าของให้เปลี่ยนผ้าเบรกหลังจากผ้าเบรกหมดสภาพ